Γράφει η Κατερίνα Μόσχου, Founder & Managing Partner της Human2Human
Διανύσαμε κάμποσες συνεδρίες με τον Κλεάνθη, μέχρι που ο χρόνος έγινε ολοκληρωτικά σύμμαχος μας και καταφέραμε να ολοκληρώσουμε με ασφάλεια το όμορφο ταξίδι της μεταμόρφωσης του!
Ακολουθούν αποσπάσματα από συνεδρίες του κύκλου που διανύσαμε, καθώς και άφθαρτοι διάλογοι. Μην σας ξαφνιάσει η αυθεντικότητα, είναι πέρα για πέρα χάρη του ανθρώπου!
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας: «Ακούω, μα όχι καθαρά από την αρχή της σημερινής μας συνεδρίας, μια κυρία που ακούει στο όνομα ατολμία. Μήπως την ακούς και εσύ; Μπορείς να με βοηθήσεις να την ακούσω καλύτερα και πιο καθαρά; Πώς και μας επισκέφθηκε; Τι λες;»
Συμβουλευόμενος: «Θέλοντας να εκπληρώσω το θλιβερό μου καθήκον, με έχασα και πλέον με σιχαίνομαι. Θέλω να τους στείλω όλους «στο δ…» και να ξεκινήσω από την αρχή».
Σιωπή, τώρα ήρθε ο θυμός. Ησυχία να τον ακούσουμε και να συντονιστούμε μαζί του! Ακολούθησε μια μακρόσυρτη παύση που λειτούργησε τόσο ανακουφιστικά, σαν παυσίπονο που θεραπεύει τον οξύ πόνο.
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας: «Και πώς την φαντάζεσαι αυτή την νέα αρχή;»
Σιωπή ξανά στο φθινοπωρινό μας απόγευμα. Χύθηκε στην μπλε πολυθρόνα και αγκάλιασε απαλά με τα χέρια του, το πάνω μέρος του σώματος του.
Εκείνη τη στιγμή τα χέρια του, μου μοιάζανε τόσο αδύναμα, όμως όχι, δεν ήταν!
Σκέφτηκα, όπως τον συνόδευα σε αυτή του την στιγμή και σε μια ακόμη κατάδυση, πως κάπως έτσι αγκαλιάζει και το κουρασμένο κλαδί τον κορμό του, γνωρίζοντας πως η επαφή και η σύνδεση με τις ρίζες του, αποτελούν την ασφάλεια του!
Δευτερόλεπτα αργότερα έστρεψε το βλέμμα του στο βάζο με τις πολύχρωμες καραμέλες που βρισκόταν στο τραπεζάκι πλάι του και στη συνέχεια, με κοίταξε με βλέμμα που έσταζε λύπη μα χωρίς απόγνωση και μου επέτρεψε μια ακόμη δύσκολη ερώτηση…
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας: «Φοβάσαι ε;»
Μου έγνεψε θετικά και έτσι συνέχισα. Άλλωστε οξυγόνο στην ατμόσφαιρα υπήρχε μπόλικο! Φόβος για πνιγμό δηλαδή, ούτε λόγος! Μα, και να θέλαμε, δεν πνίγεται ο άνθρωπος που μοιράζεται με θάρρος τα συναισθήματα του.
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας: «Μα βέβαια υπάρχει κανείς που δεν θα φοβόταν το καινούργιο; Ευτυχώς, δεν είμαστε μόνο ο φόβος μας. Και η αγωνία ε, καλώς όρισε και αυτή. Μοιάζει τάχα με όαση, μα όμως δεν θα υποκύψουμε, όχι ΑΚΟΜΗ!
Παρατήρησες μήπως στο μεταξύ πως η κυρία ατολμία έφυγε από το χώρο; Τι σόι μουσαφιρλίκι ήταν αυτό; Ανταποκρίθηκες στην παρουσία της και λίγο μετά, έφυγε. Σε καλό της!»
Χαμογέλασε με το προχώρημα του! Χαμογέλασα και εγώ! Μόλις το χόρτασε, ύστερα από λίγο μου έκανε σινιάλο για να συνεχίσω. Χτύπησε ελαφρώς τον δείκτη του δεξιού του χεριού στο αριστερό του γόνατο… Ο μεταξύ μας κώδικας βλέπεις.
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας: «Για πες μου λοιπόν, πως τη φαντάζεσαι τη νέα σου αρχή; Τι σημαίνει για εσένα ένα ολόφρεσκο ξεκίνημα; Πρόσεξε! Δεν σε ρωτώ πώς θα το πετύχεις, μα πώς το εννοείς!»
Ήταν ανάγκη να κάνω την συγκεκριμένη παρέμβαση. Βιάζεται ορισμένες φορές και η ταχύτητα του να ανταπεξέλθει σε όλους και σε όλα, τον μπουρδουκλώνει και δεν ακούει πάντα καθαρά. Δεν συνέβαινε κάτι διαφορετικό και με τις δικές του ανάγκες!
Συμβουλευόμενος: «Έλα μου ντε! Κατηγορώ τους άλλους για την κατάντια μου, μα οι άλλοι δεν μου φταίνε. Ούτε οι μέτοχοι, ούτε η ομάδα μου, ούτε η γυναίκα μου, ούτε η κόρη μου, ούτε οι γονείς μου, ούτε τα πεθερικά μου, ούτε οι φίλοι μου, ούτε οι συνάδελφοι μου. Θέλω πια ο χρόνος να δουλεύει και για εμένα!
Έφτιαξα ένα κάστρο και το στόλισα με πράγματα που λιγοστεύουν κάθε ημέρα και σαν να μη φτάνει αυτό, χάνουν και την αξία τους. Μόνο κόστος έχουν και επιπλέον μου ανεβάζουν την πίεση. Οι άλλοι με θαυμάζουν για τις προαγωγές μου και τις δύσκολες αποφάσεις που καθημερινά επικυρώνω, μα εγώ με χλευάζω και αυτό δεν μου αρέσει. Θέλω πια ο χρόνος να δουλεύει και για εμένα!»
Η εικόνα του μου θύμισε ένα παιδί σε σώμα ενήλικα, που βίωνε κάτι πέρα για πέρα ατόφιο και χωρίς υποκρισία. Τον θαύμασα για αυτή του την ειλικρίνεια!
Ο φόβος μιας απόφασης. Μιας απόφασης που θα τον οδηγούσε στην πολυπόθητη ελευθερία του, μα είχε ως προϋπόθεση να μάθει να νοιάζεται ο ίδιος για τον εαυτό του περισσότερο. Γιατί, ελευθερία σημαίνει αναλαμβάνω την ατομική μου ευθύνη και ζω την ζωή μου με σκοπό, υπευθυνότητα και σωφροσύνη.
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας: «Να που η ζωή για να ξεμυτίσει, θέλει ένα θάνατο! Τι θα χρειαζόσουν για αυτή την νέα αρχή; Ποιον θα χρειαζόσουν στο πλάι σου;»
Συμβουλευόμενος: «Χρειάζομαι εμένα για αρχή και μια γερή δόση απληστίας για να ρουφήξω τη ζωή και επιτέλους να την χαρώ! Με όσα αυτή θέλει να μου φέρει, ή και να μου πάρει, γιατί θα έχω εμένα πια ολόκληρο και όχι σε κομμάτια!!! Αυτό θέλω! Να κάνω τον χρόνο να δουλέψει και για εμένα! Γίνεται;»
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας: «Αφού το έχεις αποφασίσει, γίνεται! Μένει να το κάνεις να συμβεί!»
Και έγινε! Αναρωτιέμαι συχνά πυκνά πόσα θαύματα, άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγάλα, χωράνε σε ένα χώρο, σε ένα γραφείο με κύριο εξοπλισμό, μόλις δυο πολυθρόνες.
Το παλιό «κέντημα» του Κλεάνθη ξέφτισε, πάει. Το βάλαμε σε κάδρο ακριβό, με ξύλο από κέδρο παρακαλώ. Αφιερώσαμε και μια ολόκληρη συνέδρια για να το τιμήσουμε και να κλείσουμε τον κύκλο με αγάπη, μιας και χάρη σε αυτό ο Κλεάνθης έμαθε πώς να δημιουργεί, έστω και με ξέφτια, ένα νέο, πιο πλουμιστό «κέντημα». Το δικό του «κέντημα»!
Μετά από κάμποσες ακόμη συνεδρίες, ήξερε πως δεν είναι το νέο «κέντημα» που τον θάμπωνε, μα η ίδια η διαδικασία της «σταυροβελονιάς», ή αλλιώς στη γλώσσα της ψυχολογίας, τα στάδια της μεταμόρφωσης του!
Η εξέλιξη του, θαρρείς πως τον έκανε ακόμη πιο γοητευτικό στα μάτια των αγαπημένων του και της ομάδας που διοικούσε.
Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, ο Κλεάνθης έμαθε πως το να έχεις επιθυμίες και να τις υπακούς, είναι σπουδαίο πράγμα. Όπως σπουδαίο πράγμα είναι και να κατακτά κανείς τον εαυτό του!
