Όταν ο Μάρκος έχασε τη σύντροφο του, Μαρία, από τη ζωή του ένιωσε κάπως έτσι. Διηγήθηκε την ιστορία του, χρόνια πολλά μετά, γιατί ήθελε πια να λυτρωθεί και να συμφιλιωθεί με την απώλεια.
Ώρα 7:16 μ.μ., απόγευμα Τρίτης πριν από 15 χρόνια στο δωμάτιο 123, η Μαρία αποχαιρέτησε την οικογένεια της και έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Σύζυγος, παιδιά, αδέρφια, γονείς, συγγενείς, φίλοι ήταν όλοι εκεί. Στον κατάλευκο διάδρομο του νοσοκομείου, ο ένας προσπαθούσε να στηρίξει τον άλλο.
Σοκ. Ο σύντροφος της ζωής της από παιδί και πατέρας των παιδιών της, είχε αφεθεί σαν μια μαριονέτα. Μια μαριονέτα, που ο αρχηγός του «θεάτρου», του κουνούσε τα πόδια, τις κινήσεις του συνολικά και συντόνιζε, με ψυχρές, μηχανικές κινήσεις το σώμα του. Η ψυχή του άδεια. Ο ίδιος μονολογούσε: «Δεν μπορεί, όχι, δεν είναι δυνατόν. Όχι, δεν το πιστεύω … θα μπω στην κουζίνα και θα τη δω να μαγειρεύει. Μπα, αφού δεν είναι στη κουζίνα, θα είναι σίγουρα στον κήπο. Να δεις που θα ασχολείται πάλι με τον κήπο της. Ούτε εδώ είναι..» Άρνηση! « Δεν θέλω να βλέπω κανένα σας. Δεν θέλω να ακούω κανένα σας». Φύγετε όλοι από γύρω μου, δεν σας αντέχω χωρίς αυτήν!» Απομόνωση!
«Ποτέ δεν πρόσεχε τον εαυτό της, όπως πρόσεχε όλους τους άλλους. Πάντα στη ζωή, τον πρώτο ρόλο τον είχαν για εκείνη, οι άλλοι. Αυτοί φταίνε, όλοι τους και εγώ μαζί. Φταίει όμως και η ίδια, δεν φρόντιζε όπως έπρεπε, τον εαυτό της.» Θυμός!
«Είμαι απελπισμένος και αδύναμος. Μακάρι, να είχε ζητήσει βοήθεια νωρίτερα. Έπρεπε, να είχαμε πιέσει πιο πολύ τον γιατρό για πιο ισχυρή αγωγή ή έστω να είχαμε ζητήσει μια δεύτερη γνώμη. Αν ήμουν πιο τρυφερός και της έδειχνα ποσό την αγαπούσα, ίσως να με είχε ακούσει περισσότερο…» Διαπραγμάτευση!
Τώρα τι; Είμαι μόνος μου; Φωτογραφίες! Θα βάλω παντού φωτογραφίες της, σε όλο το σπίτι. Να την νιώθω μαζί μου, να είναι κοντά μου. Θα φτιάξω το σπίτι σαν να είναι εδώ. Σαν; Δηλαδή, δεν είναι …». Σιωπή. Κατάθλιψη!
«Τόσα χρόνια πέρασαν και εγώ σου φέρνω ακόμη λουλούδια. Τα αφήνω στο ψυχρό μάρμαρο και χαζεύω τη φωτογραφία σου. Διαβάζω την ημερομηνία που ήσουν για τελευταία φορά μαζί μας και κάθε φορά, είναι σαν να καταπίνω όλο και λιγότερα δάκρυα. Πόνεσα πολύ και ήταν σαν να έλειψα και εγώ χρόνια πολλά, μακριά από όλους και από όλα. Σε αγαπώ και τώρα που μπορώ να το λέω και να ακούω τη φωνή μου, γίνεται πιο μαλακός ο πόνος.» Αποδοχή!
Αρκετοί είναι αυτοί, που έχουν ζήσει την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και τα παραπάνω στάδια είναι αυτά που τη συνοδεύουν. Ένα συγκλονιστικό γεγονός, που είναι να βιωθεί σε όλες του τις εκφάνσεις, για να μπορέσει το άτομο να το αποδεχτεί. Αρκετοί, παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα από τα παραπάνω στάδια και δυσκολεύονται ιδιαίτερα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν τρόποι, που μπορούν να στηρίξουν το άτομο, ώστε να το αντιμετωπίσει καλύτερα. Είναι ενθαρρυντικό, που υπάρχουν πια ενισχύσεις και ειδικοί και ωφέλιμο είναι, σε όσες περιπτώσεις κρίνεται αναγκαίο, να ζητηθεί βοήθεια μόνο από αυτούς* (σύμβουλοι ψυχικής υγείας).
Το συγκεκριμένο άρθρο, αφορά φόρο τιμής, σε ένα αγαπημένο πρόσωπο.
