Γράφει η Κατερίνα Μόσχου, Founder & Managing Partner της Human2Human.
Μια φορά και έναν καιρό, σε μια παραλία όπου οι χρυσές αμμουδιές αγκάλιαζαν τα γαλάζια νερά, ζούσε μια μικρή γοργόνα που την έλεγαν Ναυσικά.
Η Ναυσικά, είχε μία μαγική ικανότητα: Μπορούσε να ακούει τις μνήμες που κρύβονταν στα κύματα της θάλασσας. Ακόμη και όταν ο άνεμος φυσούσε δυνατά και, τα κύματα έφερναν στην επιφάνεια θύμησες ενός κόσμου που είχε περάσει, εκείνη και πάλι μπορούσε να ακούσει καθαρά τις κραυγές, τα χάχανα, τους φόβους, τα γέλια και όλα τα κρυμμένα του θαλάσσιου κόσμου.
–Σαν το ανθρώπινο σώμα που αποθηκεύει μέσα του όλες τις εμπειρίες μιας και ενυπάρχει πριν καν από τη γέννηση της ψυχής.-
Ο Ψαρίνας και ο Τρομακτικός Κεραυνός
Μια νύχτα και, ενώ η Ναυσικά χόρευε ανάμεσα στα κοράλλια, ένα μεγάλο κύμα έφερε στο αυτί της μια ιστορία. Ήταν η ιστορία του Ψαρίνα, ενός μικρού ψαριού που είχε βιώσει ένα τρομακτικό κεραυνό κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας.
Ο Ψαρίνας, από τότε, φοβόταν το θόρυβο της θάλασσας και ένιωθε πάντα ένταση στο σώμα του, λες και ο κεραυνός τον κυνηγούσε.
-Τόσο κοντά στην ανθρώπινη εμπειρία, αφού και ο άνθρωπος το τραύμα ή και το τραυματικό το αποθηκεύει στο σώμα και το εκδηλώνει με ποικίλους τρόπους, ακόμη και με ψυχογενή συμπτώματα. Στο σώμα, θαρρείς, είναι καταγεγραμμένη η ιστορία μας, και, «ναι» υπάρχει συσχετισμός, αφού το σώμα είναι το «σπίτι» του ανθρώπινου νου και της ψυχής.-
Η Ναυσικά βλέποντας τον φίλο της να υποφέρει τον ρώτησε: «Γιατί δεν μπορείς να ξεχάσεις, Ψαρίνα;». Η θάλασσα είναι γεμάτη νέες ιστορίες», συνέχισε τη φράση της κοιτώντας τον Ψαρίνα, βαθιά μέσα στα μάτια, με αγωνία.
«Δεν μπορώ, Ναυσικά», απάντησε ο Ψαρίνας με λυπημένο βλέμμα. «Το σώμα μου δεν ξεχνά όσα βίωσα. Κάθε σπασμένο κύμα με γεμίζει φόβο»!
Η Ναυσικά, ήξερε ότι ο φίλος της χρειαζόταν βοήθεια. Έτσι, αποφάσισε να τον πάρει σε μια μυστική σκήτη της θάλασσας, όπου ζούσαν σοφές θαλάσσιες χελώνες που γνώριζαν πολλά για τις μνήμες του σώματος.
Οι χελώνες είχαν διορατικά μάτια και μεγάλη σοφία, κι έτσι υποδέχθηκαν τους δύο φίλους με ένα πλατύ χαμόγελο.
«Στην σκήτη μας Ψαρίνα», είπε μια χελώνα, «θα μάθεις ότι το σώμα μπορεί να θυμάται, αλλά μπορεί και να λυτρωθεί. Χρειάζεται καλή φροντίδα και κατανόηση».
📢Στρατηγικές απελευθέρωσης
▲Η Αναπνοή της Θάλασσας!
Η χελώνα δίδαξε στον Ψαρίνα πώς να αναπνέει βαθιά, όπως και οι αναπνοί* του ωκεανού. «Μέσω της αναπνοής, μπορείς να χαλαρώσεις και να απελευθερώσεις την ένταση σου συνολικά Ψαρίνα», είπε η χελώνα με πίστη.
▲Δαντελένια κύματα, κίνηση και ρυθμός!
Η χελώνα στη συνέχεια, ενθάρρυνε τον Ψαρίνα να κολυμπά και να χορεύει με τα κύματα. «Μέσω της κίνησης, μπορείς να εκφράσεις ό,τι νιώθεις και να απελευθερώσεις τους φόβους σου, ώστε να φύγουν έξω από εσένα μακρυά».
▲Δημιουργώντας Νέες Θαλασσινές Ιστορίες και Μνήμες!
Ο Ψαρίνας έμαθε να ζωγραφίζει τις ιστορίες του στην άμμο, κλείνοντας τα παλιά του τραύματα και δημιουργώντας νέες όμορφες αναμνήσεις. Μέσω της κινητοποίησης των αισθήσεων του, έμαθε πώς να αντιμετωπίζει ό,τι τον πλήγωνε και ό,τι του προκαλούσε καθήλωση στο φόβο.
▲Υποστηρικτικά Θαλάσσια δίκτυα, Φιλία και Στήριξη!
Οι φίλοι του Ψαρίνα, συμπεριλαμβανομένης της Ναυσικάς, του στάθηκαν δίπλα στις δυσκολίες του, θυμίζοντας του ότι δεν είναι μόνος του στους κινδύνους της θάλασσας. Τον συνόδευαν άλλοτε με το τρυφερό τους άγγιγμα και άλλοτε τον ζέσταναν με ένα βλέμμα χάδι.
▲Μαγικά Φωτίσματα!
Κάθε φορά που ο Ψαρίνας μοιραζόταν τις προσδοκίες του με τις χελώνες και τους φίλους του, οι χελώνες χρησιμοποίησαν μαγικά φωτισμένα κοχύλια για να δείξουν πώς οι θετικές σκέψεις μπορούν να αναδείξουν την ομορφιά, μεταμορφώνοντας τους φόβους σε δύναμη.
▲Ο Φάρος στον Ορίζοντα!
Με την πάροδο του χρόνου, ο Ψαρίνας άρχισε να αισθάνεται ελαφρύτερος. Οι φόβοι του χανόντουσαν, και οι θάλασσες τον υποδέχονταν ξανά με αγάπη και φως. Η Ναυσικά, από τη μεριά της, παρακολουθούσε με χαρά τον φίλο της, που έβρισκε την ελευθερία του.
Η ιστορία του Ψαρίνα και της Ναυσικάς, απεικονίζει την έννοια της σωματικής μνήμης, που είναι φανερή στην ψυχολογία του ανθρώπου.
Όταν βιώνουμε τραύμα ή κάτι το τραυματικό ή ακόμη και έντονα συναισθήματα, το σώμα μας τα αποθηκεύει σαν μνήμες, οι οποίες μπορούν να εκδηλωθούν μετέπειτα ως σωματική ένταση ή και ως ασθένεια.
Η διαδικασία της σωματικής αναγνώρισης και, του «Σωματικού Εγώ», σύμφωνα με την επιστήμη της Ψυχολογίας και της Τραυματοθεραπείας, μέσα από στρατηγικές χαλάρωσης, κίνησης, έκφρασης και της υποστήριξης από το περιβάλλον ή και από ειδικούς, οδηγεί στην παραγωγή νευροχημικών ουσιών που αναιρούν την ένταση και προάγουν τη θεραπεία. Εσύ, το γνώριζες αυτό;
Στις θεραπευτικές προσεγγίσεις, η συνειδητή αναπνοή και η σωματική κίνηση, αναγνωρίζονται ως υγιείς μέθοδοι για την απελευθέρωση του σώματος από παθογόνες μνήμες, αποδεικνύοντας ότι το ταξίδι του θεραπευτικού εγχειρήματος είναι δυνατό μόνο μέσα από τη σύνδεση μεταξύ του μυαλού και του σώματος.
Αναρωτιέμαι, αφού ο Ψαρίνας κατάφερε να εντοπίσει τον Φάρο των απέραντων φωτισμών, γιατί όχι και εσύ;
Α, ναι και ως κατακλείδα θα συμπλήρωνα πως … Ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, ανέγγιχτοι από το παρελθόν, γεμάτοι ελπίδα για το μέλλον!
Αναπνοί του ωκεανού(*): Η φράση, αναφέρεται στους παλμούς ή στις κινήσεις του νερού στις θάλασσες και στους ωκεανούς, οι οποίοι δημιουργούνται από διάφορους φυσικούς παράγοντες όπως είναι οι παλίρροιες, τα θαλάσσια ρεύματα και οι κυματισμοί.
