Γράφει η Κατερίνα Μόσχου, Founder & Managing Partner στην Human2Human.
«Πατέρας», «μπαμπάς», «μπαμπάκας». Μια λέξη που από μόνη της φέρνει στο νου έννοιες, όπως είναι η αγάπη, η ασφάλεια, η καθοδήγηση και η δύναμη.
Πλημμυρίζει ο μέσα κόσμος με αρώματα ευωδιαστά. Για τον καθένα και την καθεμία κάτι διαφορετικό και συνάμα, κάτι το ξεχωριστό.
Πατέρας!
Ένας ρόλος βαρυσήμαντος στη δομή ενός οικογενειακού συστήματος. Μια φιγούρα που με το πέρασμα του χρόνου, διαφοροποιείται όλο και περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν.
Πώς όμως έχει εξελιχθεί ο ρόλος του πατέρα τα τελευταία χρόνια;
Τι είναι αυτό που έχει συμβάλλει στην μετακίνηση και μετεξέλιξη του;
Ορίστε, κάποιες βασικές παρατηρήσεις που έρχονται μέσα από έρευνες μα και βιώματα της ιστορίας:
- Οι σύγχρονες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες έχουν δημιουργήσει νέες προκλήσεις και ευκαιρίες για τους πατέρες. Πρόκειται για βαθιές αλλαγές που έχουν επηρεάσει σημαντικά τις ισορροπίες μέσα σε μια οικογένεια, καθώς οι πατέρες πια προσπαθούν σθεναρά να δημιουργήσουν συναισθηματικούς δεσμούς με τα μέλη της. Τους βλέπουμε πλέον να συμμετέχουν περισσότερο στη φροντίδα και στην ανατροφή των παιδιών τους, σε σύγκριση με το παρελθόν. Για παράδειγμα τους συναντάμε πια στις παιδικές χαρές, να συνοδεύουν τα μικρά τους και να ευχαριστιούνται μαζί τους το παιχνίδι.
- Ακόμη, πολλοί πατεράδες αναζητούν την ισορροπία μεταξύ της εργασίας και της οικογενειακής ζωής, επιδιώκοντας περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους, συμμετέχοντας έτσι πιο ενεργά στις δραστηριότητές τους.
- Όλο και πιο συχνά οι πατέρες αναζητούν τρόπους και τολμούν να λάβουν υποστήριξη, ακόμη και από ειδικό, προκειμένου να ψυχό-εκπαιδευτούν στο να εκφράζουν ανοιχτά τα συναισθήματά τους. Επιθυμία τους είναι, να είναι παρόντες στη ζωή των παιδιών τους, καθώς τους είναι γνώριμο πως «οι απουσίες κοστίζουν».
- Διεκδικούν και συμμετέχουν πιο ενεργά στην οικογενειακή ζωή μα και στις αποφάσεις που αφορούν στα παιδιά, καταφέρνοντας να συνεργαστούν πιο αποτελεσματικά με τους συντρόφους τους.
Το ταξίδι της πατρότητας έχει αναμφίβολα τις προκλήσεις του. Γίνεται όμως συναρπαστικό και πέρα για πέρα χορταστικό όταν, η ΣΥΝδεση -που απαγορεύει το «κράτημα» και επιτρέπει το «άφημα» -, ενισχύεται τόσο από τους ίδιους τους πατέρες, όσο και από το περιβάλλον τους.
Αναρωτιέμαι, τι μπορεί να είναι άραγε πιο αναζωογονητικό και ωφέλιμο από την ΣΥΝπλεύση ενός πατέρα, βιολογικού ή και συμβολικού, με τα υπόλοιπα μέλη μιας οικογένειας, ενός συστήματος;
Για αυτό, μπαμπάδες όλου του κόσμου, χρόνια σας πολλά! Είναι η ημέρα σας αυτή!
Για τους μπαμπάδες που από την άλλη, μπορεί να λείπουν, αφήνουμε εδώ ένα κεράκι νοσταλγίας. Ένα κεράκι, σαν αεράκι θερινό, να χαϊδεύει την ψυχή και να αναζωπυρώνει, όσο θα λιώνει, όμορφες μνήμες.