«Τι σε έφερε εδώ; Γιατί τώρα;» την ρώτησα και εκείνη άνοιξε τα μάτια της διάπλατα. Κοίταξε έντονα «μέσα μου» και χαμογέλασε και να, το πρώτο δάκρυ κύλησε. Λύτρωση!
«Αποφάσισα πως δεν μου φταίνε οι άλλοι. Άρα, επειδή κάποιος πρέπει να φταίει, είπα να κάνω την αρχή με εμένα», ήταν η απάντηση της.
Με την δήλωση της, φανέρωσε πως ναι, ήταν αποφασισμένη να αναλάβει την ευθύνη προς τον εαυτό της. Ήταν έτοιμη να τη ζήσει τη ζωή της και, σκόπευε να τη ζήσει καλά!
Αφού ολοκληρώσαμε 4 συνεδρίες ενδυνάμωσης, μου δήλωσε «κατάμουτρα» όπως ανέφερε και η ίδια…: «είμαι έτοιμη, να δω εμένα. Θα το γράψω λοιπόν αυτό το γράμμα στον εαυτό μου που μου ζήτησες. Το δηλώνω εδώ μπροστά σου και εγώ τον λόγο μου τον κρατώ. Θα το κάνω με μουσική όμως να ξέρεις, όπως δουλεύουμε και μαζί».
Από τις προσεγγίσεις που της έδειξα, επέλεξε την τέχνη και η τέχνη, γιατρεύει. Η μουσική δυναμώνει τα μέσα μας!
Τα «κομμάτια» της καρδιάς της, που θα διαβάσεις πιο κάτω, τα συνθέσαμε στην τελευταία μας συνεδρία, στην συνεδρία «εκκίνησης» -όπως λέω-, και τα κάναμε μελωδία. Τη δική της μοναδική μελωδία!
Να τι μέσα σε όλα μίλησε με τον εαυτό της.
«Όλος ο κόσμος γύρω λέει σε αγαπάω! Τι γίνεται όμως με εμάς; Τον εαυτό μας τον αγαπάμε; Αν δεν τον αγαπάμε, πως το μαθαίνουμε; Προλαβαίνουμε τώρα να το κάνουμε; Που να εξηγώ;;; Να είχα μια, να είχα να δυο, να είχα τρεις ζωές εγώ. Για εμένα τρεις φορές να ζω! Έτσι θέλω να το ακούω εγώ, έτσι το καταλαβαίνω το ρεφρέν. Δικό μου είναι το γράμμα, ότι θέλω θα μου αφιερώσω! Ακούς εκεί! Είμαι μαζί σου, αγαπητέ εαυτέ μου, έτσι κερδίζω στη ζωή τη ζωή μου και, συνεχίζω, ναι συνεχίζω … πιο δυνατά τώρα … θα φτιάξω κόσμο δικό μου.
Όταν εσύ θα λες φύγε, τότε αχώριστη θα είμαι σκιά … και θα σε κάνω αγκαλιές αγαπητέ μου εαυτέ. Θα σε κανακεύω και δεν θα σε μαλώνω. Όχι, πια. Είμαστε μαζί. Όταν εσύ θα λες όχι καρδιά μου, θα σε στηρίζω και έτσι απλά δεν θα υποταχτώ στα θέλω των άλλων. Στα σκουπίδια που τους αφήνω να μου πετάνε. Αγάπα με, φίλα με! Όλα ή τίποτα μαζί σου! Θα παίρνω και θα δίνω από τώρα και στο εξής.
Χα, να που γράφω καλά και συνθέτω κιόλας. Δεν το ήξερα μέχρι πριν λίγες ημέρες. Πλάκα έχει. Πλάκα έχει και η ζωή. Ναι, πες μου σε όλα ΝΑΙ. Τέλος οι δισταγμοί, ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ. Εγώ σε κράτησα και το αύριο είναι στο χέρι μου, θα είμαι για πάντα το καλοκαίρι μου! Μια φέτα καρπούζι, τις σαγονιάρες μου και κομπλέ! Εεεε, και τις κασέτες με τον Χατζηγιάννη πλιζ. Το θέλω σε κασέτες, για να θυμάμαι τα καλά του χθες.»
«Αν δίναμε ένα τίτλο στο γράμμα σου, ποιος θα ήταν;», τη ρώτησα με το βλέμμα μου.
Μου απάντησε: «Χέρια ψηλά και όλα τα φτάνω! Σε εμένα τώρα πιστεύω!»
Όπως καταλαβαίνετε αγαπημένος της καλλιτέχνης ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. Το όνομα της είναι ΕΥΤΥΧΙΑ και την ευχαριστώ. Την ευχαριστώ που με πήγε πίσω στην εποχή του Χατζηγιάννη, στις κασέτες και στο «κομπλέ»!
Η δική μου αφιέρωση στην Ευτυχία «Κάτι δυνατό, στο δικό μου ουρανό να αποδράσω. Στο δικό σου ουρανό Ευτυχία. Ευτυχία χρυσαφένια μου».
Μοιραστείτε, και που ξέρετε, μπορεί να εμπνεύσουμε.
