Γράφει η Κατερίνα Μόσχου, Founder & Managing Partner της Human2Human.
«Ο άνθρωπος έφτιαξε κιάλια για να βλέπει μακριά,
κανείς όμως δεν έφτιαξε κιάλια για να βλέπει μέσα του», Μενέλαος Λουντέμης.
Ο άνθρωπος από τα πρώτα του βήματα στη γη, εκδήλωνε τη βαθιά του ανάγκη για εξερεύνηση, όχι μόνο του κόσμου γύρω του.
Έτσι, επένδυσε αμέτρητο χρόνο και ενέργεια στην προσπάθεια να δει το απρόσιτο: Μακρινούς ορίζοντες, αστέρια και γαλαξίες. Η τεχνολογία από την άλλη άνοιξε και ανοίγει δρόμους που κάποτε θεωρούσαμε αδιανόητους. Κι όμως, όση πρόοδο κι αν έχουμε κάνει προς τα «έξω», το ταξίδι προς τα «μέσα» παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια για πολλούς.
Δεν υπάρχουν «κιάλια» για να δούμε την ψυχή μας ή τα βάθη του χαρακτήρα μας. Αυτά τα εσωτερικά «τοπία» δεν αποκαλύπτονται μέσα από φακούς. Μας αποκαλύπτονται μέσα από ενδοσκόπηση και προσωπική αναζήτηση. Και αυτό το ταξίδι, με τις όποιες προ(σ)κλήσεις, προϋποθέτει δέσμευση και πίστη στον εαυτό.
Προϋποθέτει θάρρος, ώστε να αντιμετωπίσουμε τις αμφιβολίες, τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα που μάθαμε να κρύβουμε.
Χρήσιμα εφόδια για να αποφύγουμε τυχόν αγκυροβόλια είναι η αυτογνωσία, η σύνδεση με το δικό μας παρελθόν, η επαφή με την ιστορία μας και φυσικά τι άλλο; Μα θέληση για αλλαγή. Το ταξίδι αυτό είναι αδιάκοπο, μα είναι ίσως το πιο ουσιαστικό από όλα όσα μπορεί να κάνει ο άνθρωπος.
Γιατί όταν κατανοήσουμε το «μέσα» μας, μπορούμε να δούμε και το «έξω» με έναν εντελώς διαφορετικό, πιο πλούσιο τρόπο. «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε», κάποτε τραγουδήσαμε όλοι μας αυτόν τον στίχο και κάποιοι τον τραγουδούν ακόμη, στα σιγανά ή και στα βουβά.
Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας και όλες μας τις ανθρώπινες πτυχές, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του ταξιδιού προς τα «μέσα».
Όταν στρέφουμε το “εσωτερικό μας βλέμμα” για να δούμε βαθύτερα ποιοι είμαστε, συναντάμε όχι μόνο τις δυνατότητές μας, μα και τις αδυναμίες και τις πληγές που έχουμε κουβαλήσει, ή που μας κληροδοτήσαν οι πρόγονοι μας.
Η παραδοχή όλων των παραπάνω, μπορεί να μας διδάξει πολλά, όπως συμπόνια για την ανθρώπινη φύση και την επιτρεπτικότητα στην ευαλωτότητα μας. Εκεί είναι που ο ψευδής εαυτός αποδομείται και αναδύεται ο αυθεντικός εαυτός. Ο εαυτός δηλαδή που σουλατσάρει με θάρρος και κουράγιο, όσες τρικυμίες και εάν έρθουν, ξέροντας όμως από την άλλη να απολαμβάνει την καλοκαιρία μέχρι τέλους.
Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας, αφορά στο να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε σε κάθε φάση της ζωής μας, αφήνοντας πίσω την εσωτερική σύγκρουση. Είναι μια πράξη ειρήνης, μια απελευθέρωση από την αυτοκριτική που μας βαραίνει.
Το «βλέμμα προς τα μέσα» αποκτά διαύγεια και στάζει ειλικρίνεια. Μας επιτρέπει να προχωρήσουμε με αυτοπεποίθηση και αγάπη για την ουσία μας, κάτι που είναι θεμελιώδες για να αναγνωρίσουμε και να εκτιμήσουμε και τον κόσμο έξω και γύρω μας.
Όταν ο άνθρωπος αποφεύγει να κοιτάξει μέσα του, μένει δέσμιος μοτίβων, φόβων και τραυμάτων που παραμένουν ανεπεξέργαστα. Η αυτογνωσία, αν και συχνά δύσκολη, οδηγεί στη συμφιλίωση με τον εαυτό, στη βαθύτερη κατανόηση της ζωής και τελικά σε μια αυθεντική ευτυχία που βασίζεται στην αλήθεια.
Ο δρόμος προς τα μέσα μπορεί να φαντάζει δύσβατος, μα αξίζει τον κόπο.
Δεν μένουμε χωρίς βοήθεια στο ταξίδι αυτό. Μπορούμε να αναζητήσουμε την κατάλληλη υποστήριξη από έναν ειδικό, που μπορεί να μας συνοδέψει με ασφάλεια και παρέχοντας μας αποδοχή άνευ όρων και αγάπη με όριο. Μέσα από μια τέτοιου είδους εξερεύνηση, μαθαίνουμε και πώς να γινόμαστε φάρμακο του εαυτού μας.
Η εποχή που το φιλί στο μέτωπο μας το έδινε κάποιος άλλος, τώρα είναι να το προσφέρουμε εμείς σε εμάς.
