Γράφει η Κατερίνα Μόσχου, Founder & Managing Partner στην Human2Human
Συγκριτικά με το παρελθόν, οι δομές που ισχύουν σήμερα για τις συντροφικές σχέσεις είναι πιο ευέλικτες. Το γεγονός αυτό, μας δίνει οπωσδήποτε περισσότερη ελευθερία και περισσότερες επιλογές.
Πως όμως αυτή την «ελευθερία» την διαχειριζόμαστε;
Αναρωτιέμαι πώς αντιλαμβανόμαστε σήμερα το «γιατί είμαστε μαζί», μέσα σε μια συντροφική σχέση.
Ξεπηδά στο νου μου μια φράση του Τ. Ζαχαριάδη που κάποτε είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ψυχολογίας, πως «…η επιλογή ενός συντρόφου ουσιαστικά είναι η επιλογή του θεραπευτή της ζωής μας». Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει, πως από την πρώτη μας οικογένεια, δημιουργούνται «εκκρεμότητες» που ερχόμαστε να λύσουμε μετέπειτα στη σχέση με τ@ σύντροφο μας. Προβάλλουμε στ@ σύντροφο μας βιώματα, εμπειρίες, συναισθήματα που ενυπάρχουν μέσα μας από προηγούμενες σχέσεις ζωής και, αυτό φέρνει σύγχυση και παρεξηγήσεις.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως τα πιο συχνά προβλήματα μέσα στις οικογένειες και στις σχέσεις, αφορούν σε ένα επικοινωνιακό στρίμωγμα.
Στόχος μας σε μια σχέση συντροφική, δεν είναι μονάχα να επιβιώνουμε. Αυτό ίσχυε παλιά. Το σημαντικό σήμερα, είναι ο τρόπος που σχετιζόμαστε με τ@ σύντροφο μας. Η έμφαση επομένως είναι να δίνεται στα συναισθήματα!
Οι συναισθηματικοί δεσμοί γίνονται ολοένα και πιο σημαντικοί, καθώς μόνον έτσι διατηρείται η συνοχή και η συντροφική σχέση εξελίσσεται σε ένα διαχρονικό καταφύγιο.
Για παράδειγμα, στη συνεργασία μας με κάποιο ειδικό που απευθυνόμαστε για στήριξη, αφηνόμαστε, τσαλακωνόμαστε, ανοιγόμαστε και ρισκάρουμε ακόμη και να συγκρουστούμε μαζί τ@, καθώς νιώθουμε ασφαλείς. Ο καθένας είναι στο «ρόλο» του και εξελίσσεται όχι μόνο η σχέση, μα και εμείς οι ίδιοι.
Πέφτουν οι «μάσκες» και αυτό μας επιτρέπει να απολαύσουμε αυθεντικές σχέσεις. Μαθαίνουμε νέους τρόπους να επικοινωνούμε και δεν αφήνουμε τη σχέση να κακοφορμήσει.
Τα όποια υπόγεια ρεύματα που διαταράσσουν την ισορροπία μας, μαθαίνουμε να τα μιλάμε και έτσι παύουμε να φλερτάρουμε με το στιχάκι «μ´αρεσει να μη λέω πολλά», που τόσο ωραία ερμηνεύει το συγκρότημα Υπόγεια Ρεύματα.
Με τον σύντροφο μας άραγε, αυτό συμβαίνει; Είμαστε συναισθηματικά διαθέσιμοι; Πόσο παρόντες, παρούσες είμαστε στη συντροφική μας σχέση;
Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς τι είδους σύντροφος θέλει να είναι και πώς αυτό το βιώνει στη σχέση του.
Κάποιες φορές για να πάμε μπροστά, χρειάζεται να κάνουμε βήματα πίσω και είναι εντάξει αυτό -συμβαίνει και στο tango, έναν από τους πιο αισθησιακούς χορούς-!
Η δύναμη που χρειαζόμαστε βρίσκεται μέσα μας και ναι, είναι σπουδαίο πράγμα να κατακτά κανείς τον εαυτό του!