Φιλοξενία άρθρου της Vicky Kampouroglou, Psychologist
«Πολλές φορές το πιο δύσκολο αντίο είναι αυτό που δεν ειπώθηκε ποτέ. Είναι αυτό που παραμένει στο πίσω μέρος του μυαλού σαν μαύρο σύννεφο», Virginia Brown.
Η ικανότητα μας να πούμε αντίο προϋποθέτει την ολοκλήρωση μιας κατάστασης, έναν αποχωρισμό, ένα τέλος. Σε ποιόν όμως πραγματικά αρέσουν οι αποχαιρετισμοί;
Μπορεί να είναι ένας φίλος, ένας σύντροφος, ένα μέλος της οικογένειας, ένα κατοικίδιο. Ένα όμως είναι σίγουρο, είναι ψυχοφθόρο. Δυστυχώς οι αποχαιρετισμοί είναι αναπόφευκτο στοιχείο της ύπαρξης μας. Κανείς δεν μπορεί να μείνει δίπλα μας για πάντα. Ούτε εμείς. Η διαδικασία του αποχωρισμού δεν είναι εύκολη.
Ο πόνος παίρνει προσωρινά τη θέση που τόσο καιρό είχε η αγάπη και σφίγγει τόσο πολύ την καρδιά. Πόνος! Αυτό υπάρχει μόνο! Νιώθεις συγκλονισμένος, απομονωμένος και μόνος !
Μέσω όμως αυτού του πόνου ανασύρουμε αναμνήσεις. Την ώρα του αποχωρισμού, επιβεβαιώνουμε το σημαντικό μέρος που καταλαμβάνει κάποιος στην καρδιά μας. Γίνεται ένας απολογισμός. Εκτιμούμε την επιρροή που αυτός ο άνθρωπος είχε στη ζωή μας, στη προσωπικότητα μας, στη ρουτίνα μας. Τι θα αλλάζαμε όμως αν κάποιος μας προετοίμαζε για το αντίο;
Μας απορροφά τόσο πολύ η καθημερινότητα που ξεχνάμε αυτούς που έχουμε δίπλα μας. Τους θεωρούμε δεδομένους, όπως θεωρούμε δεδομένο και το «σε αγαπώ». Ξεχάσαμε πως γράφεται, πως ακούγεται και πως λέγεται. Θεωρήσαμε επίσης δεδομένα τα μικρά καθημερινά πράγματα, αυτές τις μικρούλες στιγμές, ένα χαζό χαμόγελο, ένα αστείο, ένα μήνυμα, ένα φιλί μια καλημέρα. Και τώρα απλά σκέφτεσαι, πως δεν θα επιστρέψουν και νοσταλγικά χαζεύεις παλιές φωτογραφίες και προσπαθείς να αποκρυπτογραφήσεις τη στιγμή, το συναίσθημα.
Μη κλαις επειδή τελείωσε, χαμογέλα επειδή έγινε! Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, ας ασχοληθούμε λοιπόν με το μέλλον. Συνειδητοποιώντας πως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα δημιουργείται μια περίεργη αίσθηση αισιοδοξίας που κάνει τα πάντα να μοιάζουν πολύτιμα. Η ζωή παίζει τα δικά της παιχνίδια και εμείς πρέπει να απολαύσουμε το ματς.
Το αντίο μπορεί να σημαίνει «θα τα πούμε σύντομα». Σε κάποιο όνειρο; Σε κάποια άλλη ζωή; Ίσως σε κάποιο σταυροδρόμι. Ίσως κάποια στιγμή ξαναβρεθούμε. Ας μη ξεχνάμε το Σ ‘αγαπώ και ας δείξουμε σε όσους έχουμε δίπλα μας πόσο σημαντικοί είναι! Αύριο μπορεί να μην είναι εκεί!
«Και κάπως έτσι ένα βράδυ χωριστήκανε και τα μάτια τους δεν συναντήθηκαν ξανά».
