Το σινεμά ή αλλιώς η έβδομη τέχνη, είναι ένα από τα πιο κοινά μέσα ψυχαγωγίας, το οποίο μας χαρίζει άπλετα και ανάμεικτα συναισθήματα. Πως όμως μπορεί να ενισχύσει τις δεξιότητες μας, στις περιοχές που έχουν να κάνουν με την Ενσυναίσθηση και τη Συμπόνια;
Αλήθεια μπορεί να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση; Εσάς σας έχει απασχολήσει;
Είναι αλήθεια πως η τέχνη, είναι μία από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες εφευρέσεις και έχει την ιδιότητα να δημιουργεί ή και να ενισχύει τις συναισθηματικές μας αποκρίσεις. Η μουσική, οι ταινίες και οι πίνακες ζωγραφικής, ως μορφές τέχνης, έχουν την ιδιότητα να το κάνουν αυτό, η κάθε μία με διαφορετικούς τρόπους.
Ας χρησιμοποιήσουμε τους κατοπτρικούς μας νευρώνες και ας «ακούσουμε» αυτό που ο StephenKing (συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου) και ο FrankDarabont (σκηνοθέτης της ταινίας), θέλησαν να μας επικοινωνήσουν, στην ταινία «Πράσινο Μίλι».
Το αφήγημα της ταινίας περιστρέφεται γύρω από μία ομάδα θανατοποινιτών και τα βιώματα τους, όσο εκείνοι περιμένουν να πέσει ο τελευταίος κόκκος άμμου στη κλεψύδρα που σηματοδοτεί τον χρόνο που τους έχει απομείνει σε αυτόν τον κόσμο. Οι δημιουργοί της ταινίας κατάφεραν να φύγουν από το πλαίσιο μίας «κλασσικής» ταινίας με θέμα τη φυλακή, δημιουργώντας μοναδικούς και κοντά στην πραγματικότητα χαρακτήρες που διατηρούν την ηθική τους πυξίδα, σπάζοντας έτσι τον λεπτεπίλεπτο ηθικό φραγμό μεταξύ καλού και κακού, κάνοντας μας να αναρωτηθούμε για τη σημασία αυτών των δύο εννοιών.
Ο πρωταγωνιστής μας είναι ο JohnCoffey. Ένας ασυνήθιστα ψηλός και σωματώδης άνδρας, που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας «ευαίσθητος γίγαντας». Ένας «γίγαντας», ο οποίος λανθασμένα κατηγορείται για την εν ψυχρώ δολοφονία δύο μικρών κοριτσιών.
Σε τι ξεχωρίζει ο πρωταγωνιστής μας;
Ο John έχει την ικανότητα να «βλέπει» μέσα στις καρδιές των ανθρώπων μέσω της αφής ενώ, μπορεί επίσης να απορροφήσει οποιαδήποτε δυσφορία ή πόνο μπορεί να βιώνει κάποιος και να τα αποβάλει σε μορφή σκόνης. Αυτή η δύναμή του σε συνδυασμό με την ευγενική του φύση, τον κάνουν μία προσωποποίηση της ενσυναίσθησης!
Σίγουρα είναι κάτι επιφανειακά «δυνατό», μια στιβαρή φιγούρα που μας δίνει την εντύπωση ότι, μπορεί να αντέξει πολλαπλά χτυπήματα. Εσωτερικά όμως, πίσω από αυτό το τερατώδες περιτύλιγμα που πολλές φορές ίσως να μοιάζει τρομακτικό, κρύβεται η καρδιά ενός μικρού παιδιού που δεν αντέχει να βλέπει τους άλλους να υποφέρουν και επιλέγει να τους απαλλάξει από τον πόνο τους απορροφώντας τον. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή που ο ίδιος φαίνεται να νιώθει τον πόνο ενός συγκρατουμένου στην ηλεκτρική καρέκλα χωρίς καν να βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο.
Ο ρόλος του και οι πράξεις του κατά τη διάρκεια της ταινίας μας δίνουν την εντύπωση πως ο John είναι η ενσυναίσθηση. Μπορούμε να δούμε την ενσυναίσθηση να παίρνει μορφή. Ας μείνουμε σε αυτό. Σκεφτείτε το λίγο καλύτερα. Άραγε πώς θα φανταζόσασταν εσείς, ότι μοιάζει ή ενσυναίσθηση;
Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι χαρακτήρες της ταινίας μας είναι θανατοποινίτες, κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι αξιαγάπητοι. Το ίδιο δεν ισχύει όμως και για τους δύο δεσμοφύλακες. Οι δεσμοφύλακες μοιάζουν σαν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που ενώ μοιράζονται τον ίδιο βασικό ρόλο είναι δυο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι.
Ο Paul Edgecomb (Tom Hanks), είναι ένας συμπονετικός και με υψηλή ενσυναίσθησης άνθρωπός, γεγονός που τον κάνει να αναπτύξει ένα ιδιαίτερο είδος φιλίας με έναν από τους κρατουμένους που του έχει ανατεθεί να φυλάει, τον John. O Paul, φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος που ακολουθεί τυφλά την έννοια της δικαιοσύνης παρά τη γνωστική ασυμφωνία που επικρατεί μέσα του, δηλαδή του λεπτού διαχωρισμού του δικαίου και της δικαιοσύνης.
Ο δεύτερος δεσμοφύλακας από την άλλη ο Percy Wermore, φαίνεται να είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο Percy, είναι ένας χαρακτήρας του οποίου η ηθική πυξίδα μοιάζει να είναι «χαλασμένη». Είναι ένας άνθρωπος που φαίνεται να τρέφεται με το να κακομεταχειρίζεται και βασανίζει τους τρόφιμους, ενώ επίσης φαίνεται να αδιαφορεί για την έννοια της δικαιοσύνης και προσπαθεί απλά να καλύψει τις σαδιστικές και διαταραγμένες του ανάγκες.
Όσον αφορά το τέλος της ταινίας; Δείχνει να είναι αντιπροσωπευτικό για τους χαρακτήρες της, αφού κάθε ένας από αυτούς, βραχυπρόθεσμα φαίνεται να παίρνει αυτό που του αξίζει με τον τρόπο του.
Το Πράσινο Μίλι είναι μία ταινία που αν όχι ολόκληρη, κατά 90% αποτελείται από γεγονότα που περιστρέφονται γύρω από θέματα όπως, η ενσυναίσθηση, η συμπόνια, η αίσθηση της δικαιοσύνης και η ηθική, αλλά είναι λίγα αυτά που μπορούν να χωρέσουν σε ένα μόλις άρθρο.
Σας προτρέπω να αφιερώσετε ένα απόγευμα, είτε μόνοι είτε με παρέα, προκειμένου να απολαύσετε την συγκεκριμένη ταινία. Μια ευκαιρία για αναστοχασμό από το Καλοτάξιδο για τις δικές σας ηθικές αξίες, για την προσφορά της ενσυναίσθησης, της συμπόνιας και της δικαιοσύνης.
Άραγε πως μπορούν όλα τα παραπάνω να μας επιβραβεύσουν, δίνοντας μας συνάμα αυτή την ανεκτίμητη αίσθηση ολοκλήρωσης που ενδεχομένως να καθορίσει και πολλές πτυχές της καθημερινής μας ζωής;
