Το Kalotaxido, την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος και βγαίνει το φως, μπαίνει στο λιμάνι που λέγεται «Εργαζόμενος ΜΠΑΜΠΑΣ🙅♂️».
Στα ηχεία ακούγεται το Daddy Cool των Boney M. και, ο καπετάνιος Παναγιώτης Παπαγιαννακόπουλος δίνει σύνθημα στην συντονίστρια Κατερίνα Μόσχου ΟΧΙ να δέσει, μα να λύσει κόμπους!
Πιο κάτω η συνέχεια για όσους αντέχουν στα ταξίδια ζωής!
Κ.Μ. Πότε είναι η γιορτή του πατέρα;
Π.Π. Το ήξερα ότι θα υπήρχε ερώτηση «παγίδα» και μάλλον θα μείνω μετεξεταστέος. Νομίζω ότι είναι τον Ιούνιο. Όλες αυτές οι ημέρες μπορεί να έχουν τον σκοπό τους όμως για εμένα δεν επαρκούν και δεν τις συγκρατώ πάντα. Δεν αρκεί μόνο μια ημέρα το χρόνο για την μητέρα ή τον πατέρα για να υπάρξει περισσότερη ευαισθητοποίηση, χρειάζεται να ακολουθεί δράση!
Κ.Μ. Πώς προετοιμάζει η κοινωνία κάποιον για την πατρότητα; Αυτό το στάδιο πώς δουλεύεται, πώς αλλάζει; Εσύ πώς κατάφερες να μετακινηθείς;
Π.Π. Ήμουν τυχερός γιατί μεγάλωσα σε ένα ισορροπημένο οικογενειακό περιβάλλον και ευχαριστώ τους γονείς μου γι’ αυτό. Παρόλο που ήταν και οι δύο εργαζόμενοι, φρόντιζαν και οι δύο να είναι εκεί. Στην πορεία έμαθα από τα λάθη μου.
Στην σύγχρονη όμως εποχή, λόγω του έντονου ρυθμού της εξέλιξης και της ανάπτυξης, δεν γίνονται όλες οι απαραίτητες προσπάθειες για να προετοιμαστεί κάποιος για τον συγκεκριμένο ρόλο.
Ένα παράδειγμα που έχω πρόσφατο, και που προετοιμάζει όχι μόνο τους γονείς αλλά και τα παιδιά, είναι μέσα από τις κλασικές εικονογραφημένες ταινίες του Disney. Πριν ξεκινήσει μία ταινία, εμφανίζεται ένα disclaimer, που τότε δεν υπήρχε – και, να φανταστείς οι κόρες μου με ρωτούν να τους εξηγήσω τι σημαίνει αυτό-, που αναφέρει «τι»; Αναφέρει πως τα στερεότυπα της ταινίας είναι λάθος! Το αντιληφθήκαμε τώρα; Όχι! Το κρατάμε όμως γιατί μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Είναι και αυτό μία προσπάθεια προετοιμασίας. Έχουμε μπροστά μας δρόμο, είμαστε όμως στη σωστή κατεύθυνση.
Κ.Μ. Ποια ήταν για εσένα, μέχρι σήμερα, η πιο δύσκολη και απαιτητική περίοδος που βίωσες αναφορικά με το μεγάλωμα των παιδιών σου;
Π.Π. Όταν ξεκίνησε η καραντίνα. Αυτό που συνειδητοποίησα ήταν ότι δεν είχα μάθει να ΖΩ με τα παιδιά μου. Έπρεπε να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με τις κόρες μου! Όπως την θέλουν εκείνες, όχι όπως τη θέλω εγώ ή όπως εγώ μπορεί να φαντάζομαι ότι την θέλουν.
Κυρίως αντιλήφθηκα το δικό μου ρόλο καλύτερα. Δεν υπάρχω για να προσφέρω τα προς το ζην! Είμαι εδώ για να ζω μαζί τους! Μου πήρε χρόνο, ήταν όμως η μεγαλύτερη ευκαιρία που θα μπορούσε να μου έχει δοθεί.
Πιστεύω πως μία μεγάλη δυσκολία είναι παράλληλα και μία μεγάλη ευκαιρία. Έκανα ένα πολύ μεγάλο «Restart» με τις μικρές μου!
Κ.Μ. Αναφέρθηκες στο πόσο σε υποστήριξε η οικογένεια σου. Πόσο καλά θεωρείς ότι το περιβάλλον -ευρύ και μη-, λειτουργεί υποστηρικτικά στα θέματα της πατρότητας;
Π.Π. Πιστεύω ότι και σαν κράτος και σαν ιδιωτικός τομέας, πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που διαχειριζόμαστε την πατρότητα. Δηλαδή, οι όποιες παροχές δίνονται σε ένα ζευγάρι (π.χ. γονικές άδειες), συνήθως είναι είτε στον έναν, είτε στον άλλο. Αν παρέχονται μόνο στον έναν, αυτόματα, ο ένας μένει εκτός. Τα παιδιά όμως χρειάζονται και τους δύο γονείς. Είναι ΚΑΙ ο πατέρας ΚΑΙ η μητέρα, ΟΧΙ «ή»!
Κ.Μ. Η οικογένεια σε στηρίζει. Εσύ, εσένα πόσο σε στηρίζεις;
Π.Π. Σε μεγάλο βαθμό με στηρίζει ο εαυτός μου. Τα τελευταία χρόνια ενίσχυσα το βαθμό ενσυναίσθησης μου. Κάτι που βοηθά στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων, καθώς και στην επικοινωνία μου με τους άλλους. Οφείλω να αναφέρω εδώ ότι βοήθησε πολύ η συνεργασία με εσένα. Το να μπορώ να εκφράσω το πώς νιώθω, είναι εξαιρετικά σημαντικό.
Κ.Μ. Οι λέξεις, κάποιες φορές μας δυσκολεύουν όμως τα συναισθήματα φτιάχνουν γέφυρες, ειδικά με τα παιδιά. Όταν οι κόρες σου, σου λένε πώς αισθάνονται, πώς το διαχειρίζεσαι;
Π.Π. Με πάρα πολύ θετικό τρόπο. Μάλιστα, όταν θέλω να μάθω πώς ήταν η μέρα τους στο σχολείο, τους ζητώ να μου περιγράψουν ποια ήταν η πιο ευχάριστη στιγμή τους και αντίστοιχα η πιο δυσάρεστη. Αρχίζουν και ξεπηδούν μέσα από τις περιγραφές διάφορα συναισθήματα: Ενθουσιασμός, χαρά, λύπη, θυμός. Καταλαβαίνουν έτσι πως όταν εκφράζουν τα συναισθήματά τους, η επικοινωνία διευκολύνεται και είμαι σε θέση να τις γνωρίσω και να βοηθήσω όπου χρειάζεται.
Κ.Μ. Πώς είναι όμως για έναν μπαμπά να του λένε οι κόρες του «ήθελα να βάλω τα κλάματα», ή «πόνεσε η κοιλίτσα μου»;
Π.Π. Δεν είναι εύκολο!!! Συνήθως θέλεις να ορμήσεις και να λύσεις το πρόβλημα. Εμείς όμως οι μπαμπάδες καλούμαστε να κρατήσουμε τις ισορροπίες. Με την δική μας ενθάρρυνση και στήριξη, είναι να αφήσουμε το παιδί να λύσει το πρόβλημα, ενισχύοντας έτσι την αυτοπεποίθησή του.
Κ.Μ. Εάν σου ζητούσα να ζωγραφίσεις την πατρότητα, τι θα ζωγράφιζες;
Δύσκολη ερώτηση! Θεωρώ ότι θα ζωγράφιζα κάτι που να δείχνει τον μπαμπά να παίζει με το παιδί. Νομίζω, πως αυτή τη στιγμή σε αρκετές περιπτώσεις, η πατρότητα είναι συνυφασμένη με το παιχνίδι.
Κ.Μ. Ποιο παραμύθι θα αφιέρωνες στις κόρες σου και γιατί;
Π.Π. Δημιουργώ ο ίδιος χιουμοριστικές ιστορίες για τις μικρές μου. Ιστορίες που να μπορούν μέσα από αυτές να συσχετιστούν με τον κεντρικό ήρωα, ώστε να έχουν δύναμη, υπο-
μονή και επιμονή να κυνηγούν τους στόχους τους. Ιστορίες που θα τις κάνει να αντιληφθούν συμπεριφορές με ποιοτικά χαρακτηριστικά. Είναι κάτι που έμαθα από τον πατέρα μου. Φυσικά κλασικά παραμύθια ή και ταινίες όπως της Σταχτοπούτας, της Ωραίας Κοιμωμένης, της Μοάνα, της Mavka, ή η ταινία σταθμός για τα συναισθήματα, «Inside out», είναι μερικά από τα αγαπημένα μου!
Κ.Μ. Έννοιες όπως οι: «Αντοχή», «Απειλή», «Ευαλωτότητα» και «Θωράκιση» είναι ίσως από τις πιο δημοφιλείς που χρησιμοποιούνται στον χώρο του Cybersecurity, στον οποίο ηγείσαι επιτυχώς. Κανένα ταμπού και κανένα στίγμα ως προς την χρήση τους. Είναι εξίσου εύκολες και εύπεπτες έννοιες για την καθημερινότητα ενός εργαζομένου μπαμπά;
Π.Π. Οι λέξεις που δημιουργούν το αίσθημα της ασφάλειας, ΝΑΙ, είναι εύπεπτες! Οι λέξεις που παραπέμπουν σε ανασφάλεια, ΟΧΙ! Ο λόγος προφανής – ο μπαμπάς στην οικογένεια θεωρείται η προστασία, η ομπρέλα.
Μέχρι τα πρόσφατα χρόνια, αν ο μπαμπάς έδειχνε ευαλωτότητα, αυτό το θεωρούσαμε ως κάτι αρνητικό. Κι αυτό γιατί η οικογένεια έχανε την αίσθηση της ασφάλειας. Άρα, αυτό που χρειάζεται είναι να αποδεχθούμε όλες αυτές τις έννοιες ως κάτι θετικό. Επιθυμούμε και θέλουμε να μετακινηθούμε προς αυτόν τον τρόπο σκέψης, μιας και ο μπαμπάς δεν είναι άτρωτος!
Κ.Μ. Πώς θα μπορούσαν οι εταιρίες, οι οργανισμοί, η κοινωνία να συνεισφέρουν ακόμη περισσότερα σε έναν «εργαζόμενο μπαμπά»;
Π.Π. Στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης, η κοινωνική κουλτούρα, υποστηρίζει το ό,τι οι γονείς είναι ίσοι αναφορικά με τους ρόλους τους. Δεν στηρίζουν το «ή» αλλά το «και»! Άρα χρειάζεται και εμείς να το ζητήσουμε λίγο περισσότερο από το κράτος. Περισσότερη ευαισθητοποίηση ως προς τους γονεϊκούς ρόλους. Και εμείς οι εργαζόμενοι πατέρες, να βγούμε πιο μπροστά. Να φωνάξουμε και να μιλήσουμε.
Κ.Μ. Με τι τρόπους η «πατρότητα» μπορεί να επηρέασε το ηγετικό σου στυλ ή την οπτική σου στην εργασία;
Π.Π. Όταν ξεκινά κάποιος τον εργασιακό του βίο μπορεί να παραλληλιστεί με ένα παιδί. Τι θέλει αυτό το παιδί; Ένα παιδί χρειάζεται ώθηση, ενθάρρυνση και να το βοηθήσεις να αναπτυχθεί, ώστε να κυνηγήσει τα όνειρά και τους στόχους του. Όταν γίνεται κάποιος πατέρας, δεν ξέρω πώς το κάνει αυτό η φύση, αυτομάτως όμως γίνεται η «σύνδεση». Ενισχύεται η ενσυναίσθηση του πατέρα. Πριν γίνω πατέρας, το στυλ μου ήταν αυταρχικό. Δεν άφηνα βαθμούς ελευθερίας στους συνεργάτες μου. Δεν ήξερα πώς να δείχνω προσοχή στις ανάγκες της ομάδας. Η πατρότητα με βοήθησε να το αλλάξω αυτό. Κατανοώ καλύτερα την ομάδα και λειτουργούμε πιο παραγωγικά.
Κ.Μ. Η επιστήμη της ψυχολογίας υποστηρίζει πως «η µετάβαση της ανδρικής ταυτότητας προς την πατρότητα μπορεί να θέσει τις βάσεις για µια ανθρωπινότερη και πιο δίκαιη κοινωνία». Ποια είναι η άποψη σου;
Π.Π. Φτάνουμε σε ένα βαθύ κομμάτι. Εμείς οι μπαμπάδες προσπαθούμε να καταρρίψουμε κάποια στερεότυπα. Το να ταΐσουμε το παιδί, να του αλλάξουμε πάνα όταν λερωθεί ή να πάμε μαζί του στην παιδική χαρά κ.α., είναι ένα μέσο για να δημιουργήσουμε μια πιο δίκαιη κοινωνία. Αυτό κάποτε αφορούσε αποκλειστικά την μητρότητα και δημιούργησε πολλά προβλήματα!
Οι μπαμπάδες πλέον επενδύουμε την ενέργεια μας στην οικοδόμηση σχέσης με το παιδί. Αυτό βοηθά στο να περάσουν στο παιδί διαφορετικά συναισθήματα και από τα δυο φύλα. Θα το επέκτεινα επίσης και στις δεξιότητες.
Ως μπαμπάς, θέλω για τις μικρές μου να βγούνε στη ζωή και να έχουν πίστη στον εαυτό τους. Αυτό το εύχομαι σε όλα τα παιδιά. Να αποκτήσουν τα κατάλληλα εφόδια και μακάρι όλοι μας, να δώσουμε στα παιδιά μας το καλύτερο που έχουμε! Σημασία όμως έχει και εδώ το «ΚΑΙ»!
