Ανθρώπινη επικοινωνία, εύκολη στην θεωρία, δύσκολη στην πράξη. Πρόκειται για μια διαδικασία, όπου ανταλλάσσονται πληροφορίες, σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες ανάμεσα σε δύο ή και περισσότερους ανθρώπους. Αρκετά συχνά παρατηρούμε, σε διάφορους τομείς της ζωής μας, πως υπάρχει αδυναμία στο να επικοινωνήσουν ουσιαστικά δύο ή και περισσότεροι άνθρωποι μεταξύ τους. Μας έχει τύχει, να ακούσουμε συζητήσεις χωρίς ρυθμικό και θετικό «πάρε – δώσε» που γεννούν μονάχα σύγχυση, θυμό, απαισιοδοξία και που δεν είναι δυνατόν να παρακινήσουν για μια θετική αλλαγή.
Ας συνδεθούμε πιο καλά, με ένα παράδειγμα: Ένα νεαρό ζευγάρι μαζί με το παιδάκι τους, απολαμβάνουν την Κυριακάτικη βόλτα τους. Ξαφνικά η μαμά, απευθύνεται στο παιδί και ζητά το εξής: «Πες στο μπαμπά, ότι με αγαπάς πιο πολύ». Ουπς! Η συγκεκριμένη μαμά, επιλέγει να επικοινωνήσει ένα «διπλό μήνυμα», μέσω τρίτου. Επιλέγει, δηλαδή στην επικοινωνία της παρεμβολές και διακοπές, με αποτέλεσμα το μήνυμα από τον «πομπό» στον τελικό «δέκτη», να φτάσει αλλοιωμένο.
Η συγκεκριμένη μαμά, έχει ανάγκη από τον σύντροφο της να ακούσει απλά ότι την αγαπά! Αντί να το εκφράσει απευθείας, όπως ακριβώς το νιώθει, επιλέγει κάτι λιγότερο βοηθητικό -για την ίδια και για τη σχέση της-. Τι καταφέρνει με αυτή τη στάση; Καταφέρνει να ματαιώσει το συναίσθημα της, να αυξήσει την αγωνία της, να μπερδεύσει τον σύντροφο της καθώς και το παιδί που «παρεμβάλλεται» στη σχέση. Καταφέρνει να απομακρύνει το σύντροφο της και να στερηθεί με αυτό τον τρόπο τη χαρά και την ικανοποίηση που αποζητά.
Τέτοιου είδους παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Αρκετά συχνά, ο άνθρωπος επιλέγει να μην επιλέγει έναν ξεκάθαρο τρόπο επικοινωνίας. Επιλέγει να καταχωνιάζει μέσα του, όσα πραγματικά νιώθει και αισθάνεται. Επιλέγει να «πνίγει» τα λόγια του ή να τα αναθέσει σε κάποιον τρίτο, να τα πει για λογαριασμό του. Επιλέγει να μην εισπράττει την ανάλογη ανταπόκριση που έχει ανάγκη, ενώ έχει την απαίτηση οι γύρω του να τον κατανοήσουν και να του δώσουν, όσα χρειάζεται.
Τι συμβαίνει; Γιατί μπερδεύουμε τον εαυτό μας και μπερδεύουμε και τους γύρω μας; Γιατί η επικοινωνία μας, να μην είναι ξεκάθαρη και λιγότερο πολύπλοκη; Τι μας μπλοκάρει; Γιατί άραγε στέλνουμε «διπλά» μηνύματα ή και μηνύματα που δεν μας εκφράζουν απόλυτα, στερώντας την ευκαιρία στον εαυτό μας να βιώσει χαρά, ανακούφιση και να εξελιχθεί νοητικά και συναισθηματικά; Οι απαντήσεις, ανάλογα τον κάθε άνθρωπο και την εκάστοτε συνθήκη, μπορεί να ποικίλουν. Ίσως, γιατί μας κυριεύει ο φόβος της απόρριψης. Ίσως γιατί, αισθανόμαστε, ότι θα μας φορέσουν την ταμπέλα του αδύναμου ανθρώπου. Ίσως γιατί δεν μας μάθανε και δεν μάθαμε και εμείς τον εαυτό μας, να εκφράζουμε όσα μέσα μας έχουν σημασία. Ίσως, ίσως, ίσως…
Μήπως να απλοποιήσουμε τη ζωή μας και να κάνουμε τα πράγματα αλλιώς; Πάντα μπορούμε να επιλέξουμε διαφορετικά. Εσύ, το τολμάς; Τολμάς να εκφράσεις το «είναι» σου και να διεκδικήσεις χαρά, αγαλλίαση, ανακούφιση, εκτόνωση και τόνωση συνάμα μιας και θα έχεις πάψει πια να καταπιέζεις τον μέσα σου κόσμο; Τολμάς να αφεθείς στο συναίσθημα σου και να ζήσεις μια χαρούμενη ζωή; Τολμάς, να διαπραγματευτείς πιο καλά στις σχέσεις σου και να επικοινωνείς καλύτερα;
«Αν δεν πετύχει;» Σου απαντά, ο ένας σου εαυτός. «Αν όμως πετύχει;» Σου απαντά, ο άλλος σου εαυτός. Καλωσόρισε την αλήθεια σου και μείνε αυθεντικός. Κανάκεψε τον εαυτό σου, για όλα τα χαρίσματα που διαθέτεις και ξεκίνα να επικοινωνείς, χωρίς παρεμβολές.
Το Καλοτάξιδο, είναι μαζί σου, μπορεί να σε στηρίξει και να σε υποστηρίξει. Μα πάνω απ’ όλα σου εύχεται να το τολμήσεις! Για περισσότερη έμπνευση, ορίστε ένας στίχος «Μην παρανοείς τα λόγια που ‘χω πει, είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή. Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς, ειν’ πανάκριβο σ’ το λέω να αγαπάς».*
*«Αγαπάω και αδιαφορώ», Δίσκος «Χαιρετίσματα», Βασίλης Παπακωνσταντίνου 1994
