«Πρέπει» το ένα, «πρέπει» το άλλο. «Πρέπει», «πρέπει», «πρέπει»! Άραγε, πόσες φορές το ακούσαμε στην ανήλικη ζωή μας και πόσες φορές εξακολουθούμε να το ακούμε και ως ενήλικες; Πόσες φορές, το έχουμε πει και εμείς με τη σειρά μας, στον εαυτό μας και στους ανθρώπους γύρω μας;
Πρέπει να πάω εκεί. Πρέπει να κάνω αυτό. Πρέπει να βγω με αυτή την παρέα. Πρέπει να φροντίσω την οικογένεια μου, τα παιδιά μου, τους γονείς μου. Πρέπει να φροντίσω τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου, την ομάδα μου, τους συναδέλφους μου. Πρέπει να είμαι χαμογελαστός και ευγενικός. Πρέπει να λέω μόνο «ναι» και να είμαι για όλους διαθέσιμος. Πρέπει να βλέπουν, ότι μπορώ και ότι αντέχω. Πρέπει να είμαι δυνατός. Πρέπει να μην δείχνω το θυμό μου. Πρέπει να μην δείχνω την κούραση μου. Πρέπει να μην δείχνω τη στενοχώρια μου. Πρέπει να μην δείχνω, ότι φοβάμαι. Πρέπει πάντα να στηρίζω τους άλλους. Θέλεις και άλλα «πρέπει», για να διαπιστώσεις, πως κάτι βρίσκεται σε ανισορροπία;
Επιτρέπουμε να υπάρχει στη ζωή μας, μια στοίβα από «πρέπει» και μάλιστα χωρίς φίλτρο. «Πρέπει» που κατοικούν μέσα μας και δεν τα προσκαλέσαμε συνειδητά. Γιατί; Γιατί, έτσι μας μάθανε. Γιατί, έτσι μάθανε και εκείνους που μας μάθανε, που τους μάθανε με τη σειρά τους κάποιοι άλλοι. Ένας φαύλος κύκλος, που απλά θα επαναλαμβάνεται και θα κληροδοτείται από γενιά, σε γενιά.
Υπάρχει τρόπος να απαλλαγούμε, από τα «πρέπει» εκείνα που στερούν τη χαρά μας; Υπάρχει τρόπος, να αντιμετωπίσουμε αυτά τα «πρέπει», που δεν μας επιτρέπουν να εκφράσουμε το σύνολο των συναισθημάτων μας; Υπάρχει τρόπος, να περιορίσουμε να πονά το σώμα μας, από «πρέπει» τοξικά; Υπάρχει, τρόπος, να θυσιάσουμε -για τη φροντίδα μας-, εκείνα τα «πρέπει» που μας καταβάλλουν συναισθηματικά; Ναι, υπάρχει τρόπος και λέγεται προστασία εαυτού!
Δηλαδή, μαθαίνω, «πως» να μαθαίνω, να προστατεύω καλύτερα τον εαυτό μου. Εκπαιδεύομαι, ώστε να αντιδρώ στα «πρέπει», που επιτρέπω (!) να μου φορτώνουν. Διακρίνω την ευθύνη που μου αναλογεί και την αναλαμβάνω. Ψυχοεκπαιδεύομαι, ώστε να εκφράζω, όσα νοιώθω για τον άνθρωπο ή την κατάσταση που βιώνω μια δεδομένη στιγμή. Εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου, στην ένταση που τα νοιώθω, με συνειδητότητα. Επαναπροσδιορίζω τα όρια μου ή θέτω νέα. Δημιουργώ, ένα πιο ασφαλές πλαίσιο και προσκαλώ σε αυτό, πρώτα τα «θέλω» μου και τα «μπορώ μου» και έπειτα των άλλων. Σηκώνω, μόνον όσα πραγματικά επιθυμώ και αντέχω. Παραμένω αυθεντικός, απέναντι στον εαυτό μου και στους άλλους. Προσθέτω και το «όχι» στο γλωσσάρι μου.
Tips: Μικρά βήματα προς τον στόχο μου κάθε φορά, γιατί αυτό που μετράει είναι ότι, μετακινούμαι. Ενισχύω την προσπάθεια μου, ζητώντας στήριξη πρώτα από ειδικούς συμβούλους, coaches (δεν είναι αναγκαίο για όλους) και πολύ μετά, από τον περίγυρο μου. Όταν επιλέξω να κάνω μια αλλαγή, συμβουλεύω τον εαυτό μου, σαν να συμβούλευα κάποιον τρίτο -μιας και είμαστε καλύτεροι σύμβουλοι για τους άλλους- και έτσι, διατηρώ την αυτό παρακίνηση μου, σε υψηλά επίπεδα.
Το Καλοτάξιδο, αφιερώνει αυτό το άρθρο σε όλους όσους, επιθυμούν να συμφιλιωθούν ακόμη περισσότερο με τον εαυτό τους και τους άλλους. Είσαι και εσύ ένας από αυτούς;
