Γράφει η διοικητική ομάδα της Human2Human.
Φαντάσου ένα δέντρο στη μέση μιας θύελλας. Τα κλαδιά του λυγίζουν μα δεν σπάνε, καθώς έχει βαθιές ρίζες στο έδαφος. Αν η ευαλωτότητα δεν ήταν μέρος της φύσης του, το δέντρο θα αντιστεκόταν άκαμπτο και θα κατέρρεε.
Μέσα από τη συνύπαρξη των δύο αυτών καταστάσεων, ανακαλύπτουμε τη βαθιά αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης, καθώς η δύναμη γεννιέται από την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού, ακόμη και στις πιο ευάλωτες στιγμές μας.
Η τέχνη και πάλι στο προσκήνιο! Τολμά να αγγίξει πτυχές της ανθρώπινης ψυχής, με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Μέσα από το λογοτεχνικό αριστούργημα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, “Μαουτχάουζεν”, η ευαλωτότητα προσεγγίζεται με τρόπο βαθιά ανθρώπινο και πολυδιάστατο, αποκαλύπτοντας τις εσωτερικές και εξωτερικές πτυχές της ανθρώπινης φύσης μέσα σε συνθήκες ακραίου πόνου, απανθρωπιάς και απώλειας. Φωτίζεται όχι ως αδυναμία, μα ως ένα σημείο επαφής, ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς που αναδύεται ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές.
Η αφήγηση βασίζεται στις προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν, όπου οι άνθρωποι ήταν εκτεθειμένοι στη φρίκη του πολέμου και της απόλυτης απογύμνωσης από κάθε δικαίωμα και αξιοπρέπεια.
«Μάθαμε τι είναι ο άνθρωπος, όταν του πάρεις την ελευθερία του. Όταν τον κάνεις αριθμό και όχι όνομα. Τότε φαίνονται οι αντοχές του, τα όρια της ψυχής του.»
Οι κρατούμενοι του στρατοπέδου βρίσκονται σε μια κατάσταση πλήρους σωματικής και ψυχικής έκθεσης. Η στέρηση της ελευθερίας, η πείνα, και η εξάρτηση από τον κατακτητή για την επιβίωσή τους, φέρνουν στο φως την ανθρώπινη ευαλωτότητα σε όλη της την έκταση.
Παρά την ακραία εξουθένωση, η αλληλεγγύη μεταξύ των κρατουμένων αναδεικνύεται ως αντίβαρο στην ευαλωτότητα. Μέσα από τις πράξεις φροντίδας και συντροφικότητας, οι άνθρωποι βρίσκουν το κουράγιο να συνεχίσουν, δείχνοντας πως η ανθρώπινη ευαλωτότητα γίνεται δύναμη μέσω της ενότητας.
Δύναμη που γίνεται πίστη. Βαθιά ανάσα, ανάσα ψυχής που στρέφεται προς την ευελιξία. Το πείσμα να συνεχίσεις ακόμα κι όταν όλα δείχνουν αντίθετα, ώστε η ανθεκτικότητα να ενισχύεται. Φωτίζει τα αδιέξοδα και ανοίγει δρόμο προς την ανάκαμψη και μετά, προς την αναγέννηση.
«Η αξιοπρέπεια, ακόμη και γυμνή, δεν μπορεί να χαθεί. Στέκεται και σου δίνει φως, ακόμη και μέσα στη φρίκη.»
Ο συγγραφέας μέσα από το προσωπικό του βίωμα, δεν αντιμετωπίζει την ευαλωτότητα ως κάτι που πρέπει να καλυφθεί ή να κρυφτεί, μα ως μια βαθιά ανθρώπινη κατάσταση που μας κάνει πραγματικά αληθινούς. Μέσα από αυτήν, ο άνθρωπος παραμένει ζωντανός και ελεύθερος στη συνείδησή του, ακόμα και σε συνθήκες όπου όλα τα άλλα δείχνουν να έχουν χαθεί.
«Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς φαγητό, χωρίς ρούχα, χωρίς σπίτι. Δεν μπορεί όμως να ζήσει χωρίς την ανθρώπινη επαφή.»
Η ευαλωτότητα στο “Μαουτχάουζεν” δεν είναι μόνο μια συνθήκη που επιβάλλεται από τις εξωτερικές καταστάσεις, μα και ένας παράγοντας που φέρνει τον άνθρωπο πιο κοντά στον συνάνθρωπό του. Η επιβίωση μέσα από τη συντροφικότητα και η αγάπη ακόμα και στον πόλεμο μα και η αλληλοϋποστήριξη, δείχνουν ότι η ευαλωτότητα γίνεται δύναμη και αντίσταση στην απανθρωπιά.
Η ανθεκτικότητα δεν μας ζητά να είμαστε τέλειοι· μας προκαλεί να είμαστε αληθινοί. Να πέσουμε, να μάθουμε, να σηκωθούμε ξανά. Είναι εκεί για να μας θυμίζει πως κάθε δυσκολία μπορεί να γίνει το θεμέλιο μιας νέας, ισχυρότερης εκδοχής του εαυτού μας. Γιατί η αυθεντική ανθεκτικότητα δεν είναι απλώς η ικανότητα να αντέχεις, μα να μεταμορφώνεις τις προκλήσεις σε ευκαιρίες για εξέλιξη.
